اگر پیِ خارج رفتن را به تنتان مالیده باشید، بخواهید یا نخواهید پیِ سوال های عجیب خانواده و دوستان و آشنایان را هم مجبورید به تنتان بمالید.
وقتی می روی یکی از ساده ترین و در عین حال سخت ترین سوال هایی که ازت پرسیده می شود این است:
"جا افتادی؟"
هفته های اول اینطور شروع می شود که خیلی انتظار جواب ندارند و خودشان بلافاصله بعد از سوال می گویند خب حالا جا می افتی و همه چیز رو به راه می شود. کم کم وقتی حساب هفته ها به ماه می رسد انتظار جواب روشن تری دارند و از اینکه راحتی و دوستان خوبی داری باید برایشان بگویی تا خیالشان راحت شود. ولی انگار این ها هم کافی نیست و باز این سوال ساده تکرار می شود:"جا افتادی؟"
به نظر می رسد که خیلی ساده می شود جواب داد: "آره" و قال قضیه را کند، ولی خب نمی شود. هربار یکی ازت می پرسد با چیزهایی مثل: "قرمه سبزیم مگه؟" و "ته گرفتم دیگه" موضوع بحث را عوض می کنی. ولی انگار که سوال ته نشین شده باشد در ذهنت هی با خودت می گویی: "جا افتادم؟"
بعد یکجایی وسط روزهای سرد وقتی نشستی نوشیدنیت را می نوشی و وبلاگ دوستانت را می خوانی چشمت به سی دی کلهر روی میز می افتد. بعد از تقریباً شش ماه جرات می کنی و بازش می کنی. 
گوش می دهی و فکر میکنی خب، جا افتادم.