واقعیت اینه که باید با دوستاتون،با آدم ها همون موقع که لازمه حرف بزنید
همون موقع که نمی دونید چی بگید،ناراحتید،دلخورید،بی حوصله اید،گیجید
چون اگه اون موقع حرف نزنید،دیگه حرف نمی زنید،نه با دوستاتون نه با هیچ کس دیگه ای
بعد حرفایی که زده نشدن بغض میشن اشک میشن داد میشن غم میشن،بلای جونتون می شن خلاصه
واقعیت اینه که من هیچ وقت همون موقع که لازم بوده حرف نزدم
واقعیت اینه که الان موقع هیچ حرفی نیست دیگه،فقط اشک و بغض و آه مونده واسم
همین