هیچ تا حالا دقت کرده اید قیافه ی آدمی که کسی دوستش دارد با قیافه ی آدمی که کسی دوستش ندارد چقدر فرق دارد؟
امروز رفتم کتابفروشیِ نزدیک خانه مان،با اینکه تازه نمایشگاه بودم و اتاقم انباریِ کتابهای نخوانده شده،دلم کتابفروشی خواست،پاشدم کفش های قرمزم را پوشیدم و رفتم کتابفروشی!ساعت حدود سه بود و یک آفتابِ از پشت ابری هم می زد.تمام راه پر از در و شیشه های رفلکس بود که خودم و کفش هایم را در آن ها می دیدم.حواسم پرت شده بود که باز خودم را دیدم،بعد دیدم قیافه ام شبیه قیافه ی آدم هاییست که کسی دوستشان ندارد،بعد سعی کردم قیافه ی آدم هایی را به خودم بگیرم که کسی دوستشان دارد،بعد با همان قیافه تا کتابفروشی رفتم!بعد آقای کتابفروشی با اینکه صد سال بود آنجا نرفته بودم مرا یک نحویل گرمی گرفت که انگار هر روز آنجایم!فکر کردم حتماً به خاطر گرفتنِ این قیافه است!در راه برگشت همه یکجور خوبی نگاه می کردند،باز هم گفتم لابد به خاطر این قیافه است! 

بعد همینطور آن قیافه را نگه داشتم و آمدم خانه،خودم را در آینه نگاه کردم و دیدم بله،قیافه ام شبیه آدم هایی است که کسی دوستشان دارد،ولی دیگر شبیه خودم نیست،بعد قیافه ی خودم را گرفتم و سعی کردم تشخیص دهم فرق قیافه ی من با قیافه ی کسی که دوستش دارند چیست!یک فرقی داشت،شاید یک چروک زیر چشم یا یک انحنای لب قبل از لبخند زدن یا مدل نگاه کردن یا فُرم حرکت سر یا هر چیز دیگری،درست نفهمیدم چه فرقی دارد،ولی یک فرقی داشت که می توانستم تشخیص بدهم این الان قیافه ی من است و آن یکی قیافه ی آدمی است که کسی دوستش دارد!